((دیوانه))

دیوانه ترین حس تو را درد کشیدم 

بر بام دلم نقش تو را سرد کشیدم 

آخر که تو ای میوه ممنوعه چرا من 

در قاب دلم عکس تو را زرد کشیدم 

حوا  شدی  در  آینه  تالار  دلم  باز 

آدم نشد آن آدمو یک مرد کشیدم 

رفتی و به شیرینی لب های تو سوگند 

روز های بدونت همه را فرد کشیدم 

این فاصله بین منو تو هم چو هبوطی 

ترسیم دو چشمان تو را طَرد کشیدم 

در خلسه آغوش تو من زاغه نشینم 

تصویر دو ابروی تو را رعد کشیدم 

مجنون به بیابان زده ام در پی لیلی 

عطارمو دیوانه ای شب گرد کشیدم 

آنگاه که شکست عهد میان منو حوا 

روی  همه  خاطره ها  گرد  کشیدم 

((غزلیات فرشید شریفی ))

تاریخ خلق اثر ۱۴۰۰/۱/۱

(( آنچه لایق نبوود )) 

آمد و زمزمه در گوش من آغاز نمود 

نم نمک جای خودش در دل من باز نمود 

با کلامی که نشان می دهد از سر درون 

گفت از عشق و برای دل من ناز نمود 

دست در کوک دلم برد ، به امیال خودش 

زیر لب زمزمه در گوش من آواز نمود 

معنی نغمه چنین بود که در عمق وجود

کودکی در پس و پنهان من احراز نمود 

با همه رندی من ، سادگی کردم به غلط

اعتماد کردم و دل دادم و پر باز نمود 

لحظه ای خود به خودم امد و دیدم که تهی 

هر چه من بود به او دادم و پرواز نمود 

عرش را فرش خودم کردم و او در ملکوت 

حکم قتل منو احساس من ابراز نمود 

شک مباد لایق هر کس نبوود عرش فلک 

آه عجب ، در پر طاووس چقدر راز نمود 

((غزلیات فرشید شریفی ))

۴۰۲٫۴٫۳

((من هی کاش های بعد از تو ))

منو این لحظه های بیتابی 

تو از این حال من چه میدانی ؟ 

منو هی بغض های شب هنگام 

منو شب خواب های تکراری 

یک بهانه برای بغض کردن 

بی تو چشمم در اوج بیداری 

تا به کی بغل کنم خود را 

هی در این شبای تنهایی 

من به کابوس مرگ مشکوکم 

ای اجل پس چرا نمی ایی؟ 

تو این روزهای دل سنگی 

منو قاب و عکس و دلتنگی 

منو ای کاش های بعد از تو 

تو و ان لحظه ها که در خوابی 

راز عشق و بندگی این است : 

منو شب خواب های تکراری 

یک بهانه برای بغض کردن 

بی تو چشمم در اوج بیداری 

(( غزلیات فرشیدشریفی )) 

تاریخ سروده شده ۴۰۱/۴/۲۸ 

((شروع ناب)) 

تو  ان  بهانه  شعر  و شروع  ناب  منی 

توای  که  اخر  هر  پرسشی  جواب  منی 

روان  چو  قایق  احساس  من  به  دریایی 

که  نقش  اول  رویا  و عمق  خواب  منی 

تو  از  میان  خیالم  همی  که  می  گذری

ضریب  تند  طپش های  بی  حساب  منی 

به  ختم  قائله  با  اینکه  برده ای  ما  را 

ولی  تهِ  هر  ماجرا ،  تو  انتخاب  منی 

هجوم  هجمه  نابی  تو  موج  احساسی

همان  زمان  که  تو  اغاز  اضطراب  منی 

هلاک  و  تشنه  شعرم  در  این  کویر  سکوت 

حضور  حضرت  ابی  که  در  سراب  منی 

خلاصه  می کنم  اینجا  تمام  قافیه  ها 

تو بیت  بیت  و  خط  به  خطِ  این  کتاب  منی 

((غزلیات فرشید شریفی)) 

سرو ه شده در تاریخ ۱۴۰۰/۱۱/۲۷ 

((عابر ))

تو پاییز تو بارون قدم می زنم 

رو برگ خیابون قدم می زنم  

یه وقتایی اینقدر بدٍ حال من 

کا تا پای کارون قدم می زنم 

شبی میروم تا ببینم که صبح 

به تالاب هامون قدم می زنم 

دلم تنگ دستاتٍ وقتایی که 

تو برف زمستون قدم می زنم 

یه چشمی زدم بر همو میروم 

بهار و تابستون قدم می زنم 

چه تلخ که من مدتی بعد تو 

ببینم که با اون قدم می زنم 

سروده شده در تاریخ ۱۴۰۰/۹/۸ 

((غزلیات فرشیدشریفی ))

((خواب))

نذار خواب تو هرشب عذاب من باشد
به صبح صورت نازت سراب من باشد
نذار تا دم مردن برای چرتکه من
زمان ضریب تمام حساب من باشد
به انتظار تو چشم به در که می آیی
ولی نیامده حالت خراب من باشد
به خود بیایی ببینی که دیر شده اما
تمام دارو ندارد غیاب من باشد
گهی به خلوتت آید خیال بودن من
گهی نگاه تو تنها به قاب من باشد
سفر بهانه خوبیست که بعد رفتن تو
هر آنچه از تو سرودم کتاب من باشد

۱۳۶۰/۸/۲۳

((مجرم))

در ذهن من چیزی بجز تصویری از دلدار نیست
احساس خواستن می کنم منطق دست بردار نیست
چشمم به روی این جهان نا خواسته باز شد ناگهان
عمری گذشت , جز عاشقی دیوانه در پندار نیست
در خلوتم می گریم و دور از دو چشمم در خفا
طعم خیانت می دهد بغضی که کم مقدار نیست
بخشیدن مجرم چه سود بر حال مظلوم می کند
وقتی که در دین شما یک واعظ دیندار نیست
در شامگاهی میبرند تا صبح اعدامم کنند
گویا بهای عاشقی جز چوبه های دار نیست
حکم قصاصم داده اند قبل از قضاوت بی گمان
اندر میان شهر من یک آدم بیدار نیست

((غزلیات فرشید شریفی))

1399/8/14

((شهريور))

درونم بي تو در يك اتش هولناك مي سوزد 

تمام  ريشه هاي  باورم  نمناك  مي سوزد

مرا هر شب خيال خواب هاي سردو اشفته

چو ققنوسي درون لانهاي غمناک مي سوزد

گذشت و چند روزي بعد تو با خاطراتت هي

نهانم كودكي با چهرهاي خوفناك مي سوزد

ز داغ فرقتت از چشم هايم سيل اشك جاري 

جهاني در شُعاي ديده ام وهمناك مي سوزد 

دران شب هاي شهريور همه ابستن غم شد 

غزلهايي كه درانديشه ام  بيمناك  مي سوزد 

گهي در لا به لاي پيچ و تاب يك شب خرداد 

درونم  اضطراب  مُهلكي  دردناك ميسوزد

مرا  همچون نخ سيگار بهمن  بين  دستانت 

به سراتش كشيدي پيكرم سوزناك مي سوزد

تو ان  نيلاي  باراني كه در  انديشهام  گاهي 

چنان اتشفشان خفته اي خشمناك ميسوزد 

به پايان مي رسد اين روزهايم همچو كابوسي

كه جانم در سكانس صامتي ترسناك ميسوزد 

((غزلياتفرشيدشريفي))

سرودهشدهدرتاريخ 

١٣٩٨/٨/٨

ساعت 

١٢:٣٠شب

((ميلاد))

خالي ترازيك پوچ بيهوده 

جامانده دراحساسي الوده 

ويران شده خشت وجودمن 

معمارييم  از  بيخ  شالوده 

دي رفت ، امد شانزده بهمن

زادروز غمناكم پراز دوده 

هيچكس نميداند چقدارام

خوابيده بخت من چه اسوده

رزم يست بين باور و ترديد

جنگي ميان حذب اين توده

پيچيده در خود بند افكارم 

چون رشته هاي سرد فالوده 

ول كن تمام من، جهانت را 

هركس تو را، يك جورازموده

ميلاد و زادروزت مبارك باد 

اي خسته ، تنهاي خوابالوده

درتاريخ١٣٩٧/١١/١٥

((غزليات فرشيدشريفي))

((تدبير بي شرمانه ))

كاش مي شد رفت از شهر غمت انگار نه 

تا پريشان حاليه ان شانه ات اين بار نه 

تا فراسوي خيال قاصدك در چنگ باد  

يا كه در پيچ و خم انديشه ات تكرار نه 

كاش مي شد با كمي تدبير بي شرمانه ام 

رفت تا اعماق اغوشت ولي اصرار نه 

در شعاع گردش دستت به دور گردنم 

گشته ام دورت ولي اين بار با پرگارنه 

خلسه اي دارد تماشاي تو وقتي مي كني 

شيطنت هايي بسي بسيار ، ولي اقرار نه 

اي كه افتادم به چنگ دلبري هايت چرا 

تير با چشمت به قلبم ميزني رگبار نه

((فرشيد شريفي))

((خيال))

خوشا به انكه تو را از نهال مي چيند 

تو را به قبل رسيدن چو كال مي چيند 

براي از تو سرودن به قاب تصويرش  

كنار وصف تو هر دم سوال مي چيند 

خوشا به انكه تو را در قياس با دنيا 

بدون لحظه اي تنها محال مي چيند 

رها كند همه را جز تو را فقط تنها 

كنار خواسته خود ايدال مي چيند 

خدا كند نكند دل دهي به انهايي  

كه جز تو ديگري هم در خيال مي چيند 

خبر به نقطه احساس او رسد روزي

كه بي تو در سر راهش زوال مي چيند 

كمي به اخر اشعار من بيا بنگر  

ببين به انكه تو را بي مثال مي چيند 

((غزليات فرشيد شريفي))

١٣٩٧/٢/١٥

((ترسيم خيال))

به تصوير قشنگت

دل

ميبندم 

به ان زيبايي لبهاي ارامت  

به يك تشبيه سبز با تو بودنها 

هميشه چشم به چشمان تو بستن ها 

واينگونه خيالم را به شهد چيدن يك  

بوسه از لبهاي زيبايت مي ارايم  

من از افسانه ها  

از ترس ابهام جداي ها  

من از شيرين و فرهادها 

ميان خطت ترسيم خيال وحشت ليلي  

كه اينگونه براي حال مجنونش  

ز شهد جام زهر آلود ناكامي ... 

من از افسانه شيداي شيدايي 

از ان تقدير بي فرجام تنهايي  

از ان چه بار الاها تو به من دادي  

نمي ترسم 

من از بودن ميان باور و ترديد...

مي ترسم 

((فرشيدشريفي)) 

١٧/٥/١٣٩٤

درساعت١:٢٦شب

((حسرتناب))

منو يك پاكت سيگار و دوتا پيك شراب 

همرَهِ غصه و تنهايي و يك نبض سراب

هي نشستيم زديم پيك به پيك خنديديم 

تا به جايي رسيديم ، شديم مست وخراب

لحظه اي غصه به تنگ امد و با لهن عجيب 

داد و اي داد كه ما را به تو بيچاره چه كار  

خنده  مستي  غم  با  كمي اندوه و  غبار 

نظري كرد به چشمي كه شده خيسو  پُرآب 

ناگهان از پس غم بغض پديدار شد و گفت 

حال اين لحظه خود را نسپاريد  به جواب  

ما همه زاده ي عشقي مو غم حجر نگار 

بزنيد بر سر اين  چنگ و  ني و تار و رباب 

همه گفتيم ، شنيديم و كمي خنديديم  

تا كه مستي پريد از سرمان بعد يه خواب  

چشم وا كردم و ديدم به خودم امده ام  

باز من  ماندم و  تنهايي  و يك حسرت ناب  

((غزليات فرشيدشريفي))

٩٧/٤/١٣

ساعت٩:٠٠شب

((دخت بندر ))

دختر شهر جنوب كشورم هستي كه چه؟  

سبزه و نازي ملوسي دلبرم هستي كه چه؟ 

خاستگارانت زياد و دور تو اينقدر شلوغ 

هيتلري ، فرمانرواي ارتش نازي كه چه؟  

شيطنت داري زياد ، زخم زبانت چون عسل 

باز از اين دو شرابي كهنه مي سازي كه چه؟  

ادعا  داري  كه  دخت  بندري  اما  چنان 

سيب سرخ لبناني ، طالب گازي كه چه؟  

چون ديابت در رگ اين شهر افتادي چرا  

ابنبات و خوش زبان هستي و طنازي كه چه؟  

چون كه دوستت دارم هي كم محلي مي كني؟   

با ستيز بر عشق من اينگونه مي تازي كه چه؟  

همچو زنجيرم به پايت تا براي بودنت  

 غرق در شوقي ولي با من نمي سازي كه چه؟  

مثل خورشيد باشو پيشم اين يخت را باز كن 

طالع خرداد هستي محرم رازي كه چه؟  

١٣٩٧/٢/٣١

((غزليات فرشيدشريفي))

((ريخت به هم ))

دل من بي تو  دراين  ثانيه ها ريخت به هم 

رفتي  و  پشت سرت خاطره ها ريخت به هم

نقش من مثل حبابي ، كه دراستانه مرگ

ناگهان محو شد  ان فاصله ها ريخت به هم

چهره اي غم زده گشتم كه پس از روز وداع

همچو اهي كه دراين آينه ها ريخت به هم 

درد  دارد  همه  شب  كودك  احساس  مرا 

ميكشد بي تو مراهم همه ها ريخت به هم 

واژه هاي  همه ي شعر  من  از  حال  دلم 

اينقدر گفت كه اين حال مرا ريخت به هم

قبل  تو  سوء تفاهم  شده  بود در  غزلم

بعد ازان هرچه سرودم همه را ريخت به هم 

((غزلياتفرشيدشريفي))

١٣٩٧/٣/١٠

((خوش باوري ))

شده در عشق كسی سخت پريشان باشي؟ 

هي تو را پس بزند ليك تو خواهان باشي؟   

پيش  چشمت برود  با دگران خوش باشد 

و تو چون خار و خسي گوشه ايوان باشي 

بدهي سخت به احساس دلت وعده گران 

در نگاهش همه عمر كوچك و ارزان باشي  

طفل  احساس  تو  با  حادثه اي پير شود  

عشق ان است كه در ان خالق ديوان باشي 

چوب  خوش باوري  بر دل  بزني  نتواني 

پيش پايت همه سنگ باشد و لنگان باشي  

گوشه خلوت خود غم  زده  زانو  به بغل  

عشق  داند كه  دران  دايره  پنهان  باشي 

هر كجا خيمه زند عشق كه ميداني نيست  

عقل وهوش در سر دانا ، و تو  نادان باشي 

((غزلياتفرشيدشريفي))

t.me/farshidsharifimusic

((برگرد))

گر زندگي با من به كامت نيست برگرد
بي عشق لطف زندگي در چيست؟ برگرد
گلهاي مهرت در دلم خشكيد ، پژمرد
ديگر برايم عاشقي كافيست ، برگرد
اي اخرين افسانه راهت را جدا كن
يك زره رحم گر در دلت باقيست برگرد
گفتي كه مردان دشنه را از رو نبندن
حالا كه زخم خنجرت كاريست ، برگرد
ديگر نفس در سينه همچون بغض سخت است
درياي نفرت در دلم جاريست برگرد
اي با دلم بد كرده اخر صبر تا كي ؟
در قلب من جايي برايت نيست برگرد
گفتي كه با من تا ابد صادق تريني
حالا كه ذاتت عينِ نامرديست برگرد

((غزليات فرشيدشريفي))

١٣٩٧/٢/٢

‍ ((آينده))

من از اينده اي بي عشق و بي تقدير مي ترسم
از اين دنياي سرد و خالي از تدبير مي ترسم
گرفته دست تقديرم تمام وسعت شب را
كه از هر گردش خورشيد و هر تغيير مي ترسم
چو كاوسي كه هر شب خواب من اشفته مي سازد
دگر از خواب و از هر لحظه تعبير مي ترسم
سپيده ديده زد از نو ، درخشش در دل مرمر
من از خوب و بدَش در غالب تأثير مي ترسم
تصور مي كنم اينده اي را خفته در تشويش
كه از خود نيز چون ديوانه در زنجير مي ترسم
توهم زاده در ذهنم چنان با نطفه ابهام
كه از نوزاد خود در حاله تصوير مي ترسم
درونم سخت درگير هياهوي جهاني شد
كه در ان تا ابد از واژه تفسير مي ترسم

((غزليات فرشيدشريفي))

١٣٩٧/١/٢٦

t.me/farshidsharifimusic

((جنون مطلق))

عشق را معشوقه طب دار مي خواهد كه نيست  

در فراغش گريه بسيار مي خواهد كه نيست 

بس كه باريد ابر دل تنگي به بام خانه ام

مرحمي بر چشم اين بيمار مي خواهد كه نيست  

چشمه عشقت زلال از ديدهايم شد روان 

روشناي چشم من ديدار مي خواهد كه نيست  

اي كه در ديوان آغوشت جنون مطلق است 

مركز قلبت مرا تيمار مي خواهد كه نيست  

خسته ام چون عابري در كوچه تنهاي شهر  

تكيه بر شالوده ديوار مي خواهد كه نيست  

خانه دل نيست چون دروازه بازار شام  

عشق را هم اندكي هموار ميخواهد كه نيست 

اتش سيگار بهمن هم نداد تسكين من  

خلوتم يك پاكت سيگار مي خواهد كه نيست  

((بداهه سرايي فرشيدشريفي))

((خود كرده))

شده ايا تونخواهي برود ، دم نزني؟  

يا برايش همه عالمو برهم نزني؟  

بروي سخت بگيري به خودت ، نه نكند  

برود با دگر هم شانه شود ، غم نزني   

بعد بادخود بنشيني بزني از سر وهم 

پوك به پوك هي نخ سيگار ، ولي كم نزني  

شرم از كرده خود كرده ندامت به چه سود؟

سرخود گرم به مستي كني ،نم نم نزني 

اه اي باده فروش سر دروازه شهر  

بزن اين بار تو بر من كه تو در هم نزني  

بروي سخت بگيري كه مبادا برود 

لرزشي در تنم انداخت كه در بم نزني 

كم كمك از نظرت محو شود ، نتواني

سخت باشد كه به ابروي خودت خم نزني 

حالتم حالت دنياي مجازي شده بس 

خيره بر صفحه گوشي شدمو ، پم نزني 

((بداهه سرايي))

((غزليات فرشيدشريفي))

((سارا))

تو را به بي كسي شانه ام قسم دادم  

به چال گونه حنانه ام قسم دادم  

قسم به اشهد و سبحانِكَل الذي  سارا  

به بال سوخته پروانه ام قسم دادم  

قسم به حي و الا هاي هاي نرو برگرد 

نرو كه بي تو چو ويران هام ، قسم دادم  

به پاي رفتنت اينگونه سخت دهم تاوان  

مني كه بر سر پيمانه ام ، قسم دادم  

به بيخِ گوشِ همان جاي پاي ديروزت  

به عمر رفته سالانه ام قسم دادم  

به فِي سَمٰاء وَ مٰا اَرْضُ من الذي سارا 

به ايه ايه شكرانه ام قسم دادم  

بيا كه بر سر ايام اخرين ديدار  

تو را به چاه زنخدانه ام قسم دادم  

((غزليات فرشيد شريفي))

‍ ((شرح گواه))

افتادم از نگاه تو، اي قرص ماه من
اي روشناي ديده ،چشم سياه من
گاهي براي حافظ، چشمان مست تو
خطي كشيده مي شود، ان سوي اه من
ميترسم از دلم ،كه مبادا روزي عليه تو
خواهان كودتا شود، هردم سپاه من
يك شهرارتش نازي ،ان سوي چشم تو
دارد نشانه مي رود، ثقل نگاه من
ان تيرجامگان به دوش، در پشت پلك تو
دارند كجا مي برند، عمر تباه من ؟
پيري كشيد سر به پا،خود را به پيكرم
انجا كه باورم نداد، ديگر پناه من
اي كفر تنيد بر سر ايمان من ، چرا ؟
با شك كنايه ميزني ، بر هر گناه من
در پيشگاه كعبه ات ، زانو بريده ام
ناي طواف ندارمت ، اي قبله گاه من
يك وصل بين چشم تو، بامن كه فاسقم
چون نينواي چشم تو، شد قتل گاه من
در حصر پيله با تو من پروانه مي شدم
افسوس كه پيله بي تو شد تبعيد گاه من
منت گذار و ، خانه ي دل را اشاره كن
اي پاك دميده بر سر صبح پگاه من
هردم شميم بوي تو دارد گُلاله ي من
انگاه كه مو دهي به باد در پيشگاه من
گاهي بيا و لحظه اي با من قدم بزن
وقتي كه مي شود غمت شرح گواه من
بر هر كه دل سپرده ام با من جفا كند
بايد كه ترك كنم دگر اين اشتباه من

((غزليات فرشيدشريفي))

....

ايثار 

خفته اي ارام و من تا صبح بيدارم هنوز 

از تمام لحظه هاي بي تو بيذارم هنوز

مي شوي بيدارو بي انكه بداني  حال من 

تا طلوع صبح فرداي تو بيمارم هنوز 

يك شبي عمرم به پايان ميرسد اما مدام 

مهره ي شطرنج مشتاقان بسيارم هنوز 

مو پريشان مي كني درباد، ميداني كه من ؟؟

بر سر يك حلقه ي موي تو بر دارم هنوز 

زير اوار نگاهت جان سپردن بس نبود ؟؟

ميدهد هر دم خيال چشمت ازارم هنوز 

بر سرت يك شهر دارد بامن بيچاره جنگ

با تو در ميدانم و معناي ايثارم هنوز.

((غزليات فرشيدشريفي))

١٣٩٤/١٠/٦ 

ساعت ٣:٠٠ شب

..

((قربانگاه))

ذبح کن بگذار من ، عمری به قربانت شوم 

ساكن و خلوت نشين چشم و مهمانت شوم 

سال و ماه و لحظه های با تو بودن رامدام

عید باشد ، در کنارت چشمه سارانت شوم 

گر چه هر روز عِید قربان تو باشد ، مایلم 

بره ي احساس پاك و عشق پنهانت شوم 

دشنه ات را سخت فرو كن درگلوگاهم ولي

ازلب سرخت گذُارچون تشنه سیرابت شوم

بي هوا من را به قربانگاه اغوشت بِبَر

یک نفس بگذار، اسماعیل دامانت شوم

با خيالت پيرهنم هرشب معطر مي شود 

كودك احساس من بُگذار مسيح هايت شوم

((غزليات فرشيدشريفي))

((#تباني))

مي رسد روزي كه من با تو تباني مي كنم
واژه عشق را در آغوشت معاني مي كنم
مي رسد روزي كه من هر لحظه درمأواي تو
گر چه من پيرم ز شوق تو جواني مي كنم
مي رسد روزي كه من ازبيم واز پرواي خلق
عشق بازي با نگاهت را نهاني مي كنم
گر چه اشعارم براي وصف چشمانت كم است
گاه من در واديت مژگان پراني مي كنم
حيرتم در مستي از لعل لبان مي خوشت
زائر قدسم كه در تو زندگاني مي كنم

((#فرشيدشريفي))

((شيشه عمر))

كاش مي شد در شب احساس رفت
تا كنار بوته هاي ياس رفت
از ميان كوچه باغي سبز سبز
تا اقاقي هاي خوش انفاس رفت
موج موج ساقه هاي سبز ياس
بر لب هر تيغه اي از داس رفت
باز امشب طالع و تقدير و بخت
از نگاه چرخش يك طاس رفت
شيشه عمرم همي دانم كه باز
بر خش يك تيغه الماس رفت
بار ديگر قامت سبز خيال
ناگهان در لنز يك عكاس رفت
مهره ي نقشم چنان با اقتدار
در پي نيرنگ برگي اس رفت
اعتدالم را ببين با ما چه كرد
يك شبي در زوزه ي خُرناس رفت

١٣٨٩/١١/١٦

فرشيد شريفي 

((روزهاي فرد))

من  ميروم  اما  بدون  تو  يك  عالمه  احساس  درد  دارم
درحسرتت شايد نمي داني يك بغض در دنياي سرد دارم
آغوش خود را با خيال تو با چشم بسته مي كشم در خود
اما همين كه چشم بگشايم با عشقي پوشالي نبرد دارم
تقدير هر كس را كه مي بينم از قسمت خود سخت بيذارم
اما  نميدانم  كه  ميداني  تدبير  يك  روياي  زرد  دارم
من در ضميرم با تو هم آغوش تو در خيالت با كسي ديگر
لعنت به احساسم كه مي دانم هرلحظه بي توحس ترددارم
در قاموسم نيست ترديدي ، من ميروم بي تو خدا حافظ
اما بدون تو در اين دنيا ، تنها فقط  روزهاي  فرد  دارم

((فرشيدشريفي))

سروده شده در تاريخ ١٣٩٣/٥/٢٣

((روياي خيس)) 

امشب پر از تنهايي محضم ، يك بغض يك كابوسي بي پايان 

يك سايه از روياي نمناكت ، تنديسي از يك خوابي بي پايان 

يك  الت  قتاله  در دستم  ، از  جنس  تو  همرنگ  بي تابي 

يك بغض تر از تو به جا مانده ، در شاهراه ذهني بي پايان

تدبير يك انديشه اي در من ، تصوير يك زخمي به جا مانده  

يك چشم خيس از خاطرات تو، يك هق هق از يك بغضي بي پايان 

يك كهكشان دنياي تو خالي ، روياي خيس عشقي پوشالي 

تعبير ابهام  خيال  من ، در انتهاي  راهي  بي پايان 

باز هم تجسم كن خيالم را ، چون خاك در پيش قدمهايت 

برگرد  تا  باور كنم  خود  را ، از ابتداي  فصلي  بي پايان 

روياي خيس قصه ي من باش ، اي اشنا من بي تو مي ميرم 

يك شهر يك تنهايي مطلق ، من ماندم و احساسي بي پايان 

١٣٩٢/٠٣/٠٨

سروده شده در ساعت ١١:٣٠ شب چهار شنبه 

((فرشيد شريفي ))

((خلسه آغوش))

امشب شب من نيست كه دلدار تو باشم 

در خلسه اغوش تو بيمار تو باشم 

با هر نفسم ذكر تو را خواندم و هربار 

خواستم كه در اين لحظه گرفتار تو باشم 

در خلوت عريان دو چشمت شب مهتاب 

من چله نشين كم و بسيار تو باشم 

يك فاصله تنديس سكوتت به من اموخت 

بايد كه مدام در تب ديدار تو باشم 

چون زاغه نشيني كه لب شهر تو سكناست 

خواهم كه تماشا گر رخسار تو باشم 

١٣٩١/٦/٨

ساعت ٥:٠٠ صبح 

((جنون))

از طرز نگاهِ تو، چو يغماي جنونم
شك ريشه دوانداست به معناي جنونم
افسانه اي و من به سر موي تو بستم
يك حلقه ي عرفاني به پهناي جنونم
در كشور اغوش تو من مرزي ترينم
ان شهر نگاهت شده دنياي جنونم
يك فاجعه بايد شودازعشق تو ردشم
يك حادثه بين من و كسراي جنونم
ناهيد منو فاتح ان زورق چشمي
ترديد ندارم به تمناي جنونم
بر جاي قدم هاي تو دائم به سجودم
هردم به سر مذهب يسناي جنونم

١٣٩٢/٥/٤ 

سروده شده در ساعت ٣:٠٠ شب 

_{((افسانه هاي شيدايي))}

((غَمَت))

حال كه اندازه ي دنياست غمت، مي داني ؟
فاصله تا تو هويداست غمت، مي داني ؟
من كه عمريست اسير تو ي افسانه شدم
با تو اين قافيه زيباست غمت، ميداني ؟
مرز بين منو احساس تو تا عرش خداست
كار چشمان تو شيداست غمت، مي داني ؟
گر چه دوست داشتن تو ميبرتم تا به عدم
مرگ من بي تو مهياست غمت، مي داني ؟
حس يك لحظه ي اغوش تو بُردم به جنون
بر لبت بوسه گواراست غمت، مي داني ؟
عمر ما را كه دگر مهلت تكرار تو نيست
ته اين قافله پيداست غمت، ميداني؟؟
يك نفس باختمت با سخناني كم و بيش
برحزر باش كه موازاست غمت، ميداني ؟

((فرشيد شريفي))
ساعت ٢:٣٠ شب يك شنبه
١٣٩٤/٩/٣

((روزهاي تكراري))

دوباره اين منو اين بغض هاي تكراري 

دوباره طعنه به اين خنده هاي تكراري

دوباره ديدن تصويري از لبان سكوت

و سينه اي كه پر از حرف هاي تكراري

شنيدم امشب از ان حال او كه مي پرسد

خدا،، چرا و چنين ها و هاي تكراري ؟

مدام پرسه ي چشمانش ارزو مي كرد

دوباره ميرسد اين لحظه هاي تكراري ؟

سكوت كرد و عرق روي صورتش بنشست

دوباره پرسش از ان چهره هاي تكراري

نگاه بود و خيالي پر از تب ترديد

خدا كند نرسد روزهاي تكراري

((افسانه))

نقش تكراري افسانه شدي،مي خندي؟
انعكاس مه ادينه شدي، مي خندي ؟
اين قدر محو تماشاي فريباي توام
كه تو همچون خود اينه شدي مي خندي
انقدر ناز نكن شكوه نكن عاشق من
حال،معشوقه ديرينه شدي مي خندي؟
گفتمت با دل شيداي من اينگونه نباش
واي با من تو چو بيگانه شدي،مي خندي
قصه ي تلخ من از رفتن اجباري توست
اين همه بدشدي؟اينگونه شدي؟ مي خندي؟
تو مگرمرغ غزلخوان كه گشتي كه چنين
در تب عشق او ديوانه شدي مي خندي
سالها وعده ي روي تو به دل دادمو تو
اه با ديگري هم شانه شدي مي خندي

((احساس كال))

اينجا چرا هيچ كس،خيالم را نميفهمد؟
دنياي احساسات كالم را نميفهمد
بي تو برايم فكر اغوشت مجازي شد
اما كسي معناي حالم را نميفهمد
گاهي براي پاسخ حرفهاي تكراري
بايد بگم هيچ كس سوالم را نميفهمد
بي تو بهارم رفت و پاييزم زمستان شد
اصلا كسي تحويل سالم را نميفهمد

((قربانگاه))

ذبح کن بگذار من ، عمری به قربانت شوم
ساكن و خلوت نشين چشم و مهمانت شوم
سال و ماه و لحظه های با تو بودن رامدام
عید باشد ، در کنارت چشمه سارانت شوم
گر چه هر روز عِید قربان تو باشد ، مایلم
بره ي احساس پاك و عشق پنهانت شوم
دشنه ات را سخت فرو كن درگلوگاهم ولي
ازلب سرخت گذُارچون تشنه سیرابت شوم
بي هوا من را به قربانگاه اغوشت بِبَر
یک نفس بگذار، اسماعیل دامانت شوم
با خيالت پيرهنم هرشب معطر مي شود
كودك احساس من بُگذار مسيح هايت شوم

((فرشيدشريفي))

((حادثه))

جان من را بگير و با من باش ،من دراعماق حادثه گيرم

حال دنياي من نپرس، اينجا، من به فرداي فاجعه گيرم

 حال خوبي ندارم اين روزها، نانجيبانه رأس تقديرم

 پير و سرخورده ، ادما خستم ، من به تأليف لامسه گيرم 

فال طاروت قهوه ام شوم است، من اسير مات تصويرم

يك حضور سرد و بي تأثير، من به تدبير واقعه گيرم 

ناگريزاز رديف پي در پي ، واژه واژه درون خود مستور 
 

يك جهاني پر از تب ترديد، من به تعبير قافيه گيرم 

اسمانم شعاي طابوت است ، قُطرپيچيده در خم گيتي

يك طَبَق طاقِ كهكشان در پوچ، پوچ در پوچِ زاويه گيرم

من به تأليف لامسه مشكوك پا گريز از گريز خود در خود 

يك گُذَر گاه در زمان مفقود ، من به درگاه ثانيه گيرم

حادثه.
جان من را بگير و با من باش ،من دراعماق حادثه گيرم
حال دنياي من نپرس، اينجا، من به فرداي فاجعه گيرم
حال خوبي ندارم اين روزها، نانجيبانه رأس تقديرم
پير و سرخورده ، ادما خستم ، من به تأليف لامسه گيرم
فال طاروت قهوه ام شوم است، من اسير مات تصويرم
يك حضور سرد و بي تأثير، من به تدبير واقعه گيرم
ناگريزاز رديف پي در پي ، واژه واژه درون خود مستور
يك جهاني پر از تب ترديد، من به تعبير قافيه گيرم
اسمانم شعاي طابوت است ، قُطرپيچيده در خم گيتي
يك طَبَق طاقِ كهكشان در پوچ، پوچ در پوچِ زاويه گيرم
من به تأليف لامسه مشكوك پا گريز از گريز خود در خود
يك گُذَر گاه در زمان مفقود ، من به درگاه ثانيه گيرم
((فرشيدشريفي))